(ok. 485-406 p.n.e.)
tragediopisarz gr., uczeń sofistów, którego sztuki stały się przedmiotem rozważań etycznych i społecznych; twórca tragedii psychol.; jako pierwszy uczynił ludzki charakter tematem studiów. Unowocześnił dramat ograniczając rolę chóru na rzecz rozbudowanej akcji, mistrzowsko operował grozą i litością, wprowadził partie muzyczne (solowe i duety) nie wiążące się bezpośrednio z akcją. Spośród napisanych ok. 80 tragedii zachowało się 17, m.in. traktujących o prawach natury człowieka Medea (431) i Hippolytos (428); potępiających agresywną politykę Trojanki i absurd wojen Helena, jak również Elektra, Medea, Bakchantki, Błagalnice, Orestes. E. jest również autorem dramatu satyrowego Cyklop. Zob. Ajschylos, Sofokles.