(ok.484-406 p.n.e.)
najmłodszy ztrójcy tragików gr. (po Ajschylosie iSofoklesie). Nowatorstwo E. polegało na swobodnym traktowaniu mitów, kwestionowaniu mądrości iwartości moralnych bogów olimpijskich, pogłębionej analizie psychologicznej postaci, na mistrzowskim opisywaniu kobiecej psychiki (Medea). Do kunsztu doprowadził wtragedii motyw rozpoznania, co wdalszym ciągu rozwoju przejmie komedia. Za życia był nieszczęśliwym rywalem Sofoklesa wkonkursach tragików. Sławę zyskał dopiero po śmierci. Do naszych czasów zachowało się 19 sztuk E. (zczego znawcy wykluczają Rhesos zIV w. p.n.e., uważając, iż nie jest to jego dzieło): Alkestis (438), Medea (431), Hippolytos uwięziony (428); na lata 430-415 datuje się Heraklidów, Hekabe, Błagalnice, Andromachę, Oszalałego Orestesa; Trojanki (415), Helena (412), Elektra (411), Ifigenia wTaurydzie, Ijona (ok. 411), Orestes, Fenicjanki (ok. 408); po śmierci E. wystawiono Bachantki iIfigenię wAulidzie; dramat satyrowy Cyklop ma nieustaloną datę powstania. Temat tragedii Hipolitos uwięziony podjęli Seneka mł. wFedrze, wklasycznej tragedii franc. J.Racine (Fedra), wlit. pol. Sz. Szymonowic wCzystym Józefie.