(ang. = błona, cienka powłoka)
obraz w ruchu, widowisko kinematograficzne składające się z rzutowanych na ekran obrazów, dających złudzenie ruchu. Bywają różne nośniki materialne i sposób zapisu obrazów (taśma filmowa, magnetyczna, płyta wizyjna, pamięć komputerowa itp.). Zawsze jednak podstawą f. jest ruchomy obraz z jego funkcją komunikatywno-ekspresyjną uwarunkowaną percepcją widza. Sztuka filmowa, zwana też X muzą, sztuką totalnej syntezy - widowisko wizualne lub wizualno-akustyczne, komponowane wg zasad sztuki rytmicznej wyrażonej za pomocą relacji czasowo-przestrzennych, opartej na grze mentalnych doznań łączonych w twórczym porządku dzięki montażowi. Jest wizualną sztuką wielowarstwową opartą na trójwymiarowym rytmie obrazu, przestrzeni i czasu z wielokodowym komunikatem (słownym, dźwiękowym, ikonicznym) opartym na złożonym własnym systemie znaków. F. korzysta też z literatury, plastyki, teatru, muzyki. Powstanie f. umożliwił wynalazek aparatu kinematograficznego, który opatentowali bracia A. i L.Lumire (1894). Jego pierwowzorem była camera obscura opisana przez Leonarda da Vinci. Th. Edison i jego operator Dickson już w 1894 r. realizowali filmiki, które można było oglądać zaglądając do skrzynki. W tym samym czasie co bracia Lumire wielu wynalazców opracowało podobne aparaty, m.in. K. Prószyński.