(1934-76)
poeta, prozaik, dramatopisarz, scenarzysta filmowy. Wlatach 1953-55 członek redakcji "Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego". Od 1956 wWarszawie, pracownik Instytutu Wydawniczego PAX, także redakcji wielu pism: m.in. "Za iprzeciw", "Nowa Kultura", "Poezja" i"Miesięcznik Literacki". Pierwszą powieścią G. była Plebania zmagnoliami (1956), agłośnym debiutem poetyckim - zbiór wierszy Ballada rycerska (1956). Wswojej twórczości manifestował fascynację brzydotą, biedą, kalectwem wludzkim życiu iśmiercią oraz otaczającym światem. Tą postawą antyestetyzmu oraz upodobaniem do ironii igroteski przełamywał konwencje poetyckie, a turpizm był swoistym buntem przeciw przyjętej hierarchii wartości wocenie brzydoty ipiękna, przykładem są nowatorskie wiersze prezentowane wzbiorach: Menuet zpogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959) iAgresty (1963). Tendencje stylizacyjne późniejszej poezji zbliżają ją do baroku oraz do twórczości B. Leśmiana, C. Norwida iCh. Baudelaire’a. Tu należy wymienić m.in. Kanon (1965), Nie było lata (1969), Bilard (1975). Na twórczość dramatyczną G. składają się sztuki teatralne itelewizyjne: m.in. Szachy (1961), Król IV (1964), Chłopcy (adaptacja telewizyjna 1966). Powieści otematyce psychologicznej to: Trismus (1963) iKarabiny (1965). Uprawiał też G. publicystykę ikrytykę lit., wraz zJ. Maciejewskim był autorem antologii Poezja polska (t. 1-2, 1973).
- Grochowiak Stanisław, (1934-76)
- GROCHOWIAK, Stanisław (1934-76)
- STANISŁAW, Pochodzenia starosłowiańskiego,...