(1934-76)
poeta, prozaik, dramatopisarz, scenarzysta filmowy. W latach 1953-55 członek redakcji "Wrocławskiego Tygodnika Katolickiego". Od 1956 w Warszawie, pracownik Instytutu Wydawniczego PAX, także redakcji wielu pism: m.in. "Współczesności", "Nowej Kultury", "Kultury", "Poezji" i "Miesięcznika Literackiego". W swojej twórczości manifestował fascynację brzydotą, biedą, kalectwem i śmiercią. Tą postawą antyestetyzmu oraz upodobaniem do ironii i groteski przełamywał obowiązujące konwencje poet., styl jego poezji J. Przyboś określił mianem turpizmu (łac. turpis = brzydki). Przykładem swoistego buntu przeciw przyjętej hierarchii wartości w ocenie brzydoty i piękna są nowatorskie wiersze prezentowane w zbiorach: Menuet z pogrzebaczem (1958), Rozbieranie do snu (1959) i Agresty (1963). Tendencje stylizacyjne późniejszej poezji zbliżają ją do baroku oraz do twórczości B. Leśmiana, C. Norwida i Ch. Baudelaire'a, reprezentują ją m.in. zbiory Kanon (1965), Nie było lata (1969), Bilard (1975). Na twórczość dram. G. składają się sztuki teatralne i telewizyjne: m.in. Szachy (1961), Król IV (1964), Chłopcy (adaptacja telewizyjna 1966). Powieści o tematyce psychol. to: Trismus (1963) i Karabiny (1965). Uprawiał też G. publicystykę i krytykę lit., wraz z J. Maciejewskim jest autorem antologii Poezja polska (t. 1-2, 1973).
- Grochowiak Stanisław, (1934-76)
- GROCHOWIAK, Stanisław (1934-76)
- STANISŁAW, Pochodzenia starosłowiańskiego,...