(1770-1831)
filozof niem., od 1818 prof. uniwersytetu wBerlinie. Wczasie studiów wTybindze podzielał romantyczny entuzjazm kolegów, m.in. F. Schellinga, wykładał na uniwersytetach we Frankfurcie iJenie. Pierwsze prace H.(m.in. Życie Jezusa) dowodzą jego zainteresowań problematyką religijną iwpływów nauki E. Kanta, zktórą dość szybko się rozstaje ipisze znaczący dla swej filozofii artykuł Różnice między systemami Fichtego iSchellinga (1801). Zdaniem H. rozum jest tym, co przenika iporusza całość rzeczywistości: "Wszystko, co jest rozumne, jest rzeczywiste, awszystko, co jest rzeczywiste, jest rozumne". Byt iduch wsystemie H.stanowią jedność, stąd określenie "idealizm absolutny", jednakże owa jedność nie istnieje na początku historii, raczej stanowi punkt dojścia, osiąga ją bowiem duch wzbogacony wkolejnych stadiach rozwoju stając się Absolutem, dowodzenie to zawarł wdziele Fenomenologia ducha (1807). Czynnikiem sprawczym ewolucji całego świata jest wg H. logika dialektyczna; ponieważ istotą Absolutu jest dialektyczność (dynamizm) iwolność, dzieje mają swoją wewnętrzną logikę icharakterystyczne mechanizmy rozwoju, co przedstawił wpisanej od 1812-16 Nauce logiki. Wykładem pełnego systemu H. jest Encyklopedia nauk filozoficznych (1817), pośmiertnie opublikowane zostały wykłady zestetyki, filozofii ihistorii, przyrody, religii oraz historii filozofii.
- Hegel Georg Wilhelm Friedrich, (1770-1831)
- Hegel Georg Wilhelm Friedrich, (1770-1831)
- WILHELM, Pochodzenia staroniemieckiego,...