(łac. ilusio = drwina, kpina)
1) wsztuce, zwł. wmalarstwie ściennym (zw. iluzjonistycznym), za pomocą perspektywy linearnej imalarskiej oraz skrótów iświatłocienia uzyskiwano złudzenie, że przedmioty przedstawione są rzeczywiste. Stosowany najczęściej do przedstawiania elementów architektonicznych, pejzaży, scen figuralnych malowanych na ścianach isklepieniach, by uzyskać najpełniejsze złudzenie głębi iprzestrzeni. Znany już wstarożytnym malarstwie gr. irzym., rozwinął się wnowożytności, na początku we Włoszech wXV-XVI w. I. stosowany był również warchitekturze, rzeźbie, scenografii. Do największych mistrzów i. należą P. da Cartona (Triumf Bożej Opatrzności, dekoracje Palazzo Pitti, Palazzo Pamphili, Santo Mario in Vallicella), A. Pozzo (Alegoria pracy misyjnej jezuitów, San Ignazzio wRzymie), G.B. Tiepolo (malowidła wweneckich kościołach, np. Maria del Rosario, Santa Maria degli Scalzi ipałacach Labia, Rezzonico); 2) filoz. doktryna głosząca, że zmysłowe poznanie świata jest złudne, aświat postrzegany jest złudą.
- ILUZJONIZM, w (niekiedy też w...
- perspektywa, (łac. perspectiva...
- barok w sztuce, w okresie b. nastąpił...