(1724-1804)
filozof niem., prof. uniwersytetu wKrólewcu. Jego zasługą było odkrycie aktywnej twórczej roli człowieka wprocesie poznania. Autor dzieł filoz., m.in. Krytyka czystego rozumu (1781), Prolegomena do wszelkiej przyszłej metafizyki (1783), Krytyka praktycznego rozumu (1788), Uzasadnienie metafizyki moralności (1785). Wmłodości skłaniał się do naturalistycznej interpretacji genezy świata, sformułował głośną hipotezę pochodzenia układu planetarnego słońca (hipoteza Kanta- Laplace’a). Najoryginalniejszą jego teorią, zwaną od jego nazwiska kantyzmem była - zainicjowana wKrytyce czystego rozumu - próba przezwyciężenia tradycyjnej opozycji empiryzmu itradycjonalizmu. K. doszedł do wniosku, że poznaniu ludzkiemu nie jest dostępna rzeczywistość taka, jak istnieje obiektywnie (agnostycyzm), lecz jedynie zjawiska współtworzone przez człowieka wprocesie poznania (fenomenalizm). Źródła norm moralnych upatrywał filozof wapriorycznym (powszechnym ikoniecznym) poczuciu moralnym (imperatywie kategorycznym).
- Kant Immanuel, (1724-1804)
- Kant Immanuel, (1724-1804)
- Kant Immanuel, (1724-1804)