(1860-1926)
poeta młodopolski, profesor uniwersytetu we Lwowie, miłośnik Tatr, gdzie spędził ostatnie lata życia wzakupionej willi "Harenda" (dziś Muzeum K.). Młodzieńczą twórczość K., nacechowaną pozytywistycznym realizmem wsposobie ukazania tematyki społ., reprezentuje cykl sonetów Zchałupy (1889). Owyraźnej przynależności poety już do grona modernistów świadczy tom Krzak dzikiej róży (1898), wktórym sięgając po impresjonistyczną technikę obrazowania isymbol przedstawia lęki iprzeczucia jednostki. Znakomitym dziełem K. są Hymny (1899), podejmuje wnich temat ważnego dla pokolenia poczucia schyłku cywilizacji ikryzysu wartości, anawiązując do tradycji rel. tego gatunku przypomina, że zło zostało wpisane wistotę świata przez jego Stwórcę, stąd pojawia się etyczna wątpliwość, czy winowajcą należy czynić tylko człowieka (np. Dies irae). Hiperbolizacja wizji poetyckich wopisie dramatycznego pochodu, eksponowanie nastrojów iemocji są elementami obrazowania ekspresjonistycznego (np. Święty Boże). Świadomość współistnienia cierpienia iradości jako istoty Bożego porządku na ziemi znajduje wyraz wHymnie świętego Franciszka zAsyżu iw zbiorze Księga ubogich (1916), umocnienie postawy franciszkańskiej ma odbicie wostatnim tomie wierszy Mój świat (1926). K. jest też autorem prozy poetyckiej Obohaterskim koniu iwalącym się domu (1906), utworów dramatycznych Świat się kończy (1891) iBunt Napierskiego (1894) oraz nawiązującego do średniowiecznego moralitetu Marchołta grubego asprośnego (1920), tłumaczył również znakomite dzieła lit. ang., gr. iniem.
- Kasprowicz Jan, (1860-1926)
- KASPROWICZ, Jan (1860-1926)
- KASPROWICZ, Erazm Łukasz (1835-1922)...