(1860-1926)
poeta młodopolski, prof. uniwersytetu we Lwowie, miłośnik Tatr, gdzie spędził ostatnie lata życia w zakupionej willi "Harenda" (dziś jego muzeum). Młodzieńczą twórczość K., nacechowaną pozytywistycznym realizmem w sposobie ukazania tematyki społ., reprezentuje cykl sonetów Z chałupy (1889). O wyraźnej przynależności poety już do grona modernistów świadczy tom Krzak dzikiej róży (1898), w którym sięgając po impresjonistyczną technikę obrazowania i symbol przedstawia lęki i przeczucia jednostki. Znakomitym dziełem K. są Hymny (1899), w których podejmuje temat ważnego dla pokolenia poczucia schyłku cywilizacji i kryzysu wartości. Nawiązując do tradycji rel. tego gatunku przypomina, że zło zostało wpisane w istotę świata przez jego Stwórcę, dlatego pojawia się etyczna wątpliwość, czy winowajcą należy czynić tylko człowieka (np. Dies irae). Hiperbolizacja wizji poet. w opisie dramatycznego pochodu, eksponowanie nastrojów i emocji są elementami obrazowania ekspresjonistycznego (np. Święty Boże). Świadomość współistnienia cierpienia i radości jako istoty Bożego porządku na ziemi znajduje wyraz w Hymnie świętego Franciszka z Asyżu i w zbiorze Księga ubogich (1916), umocnienie postawy franciszkańskiej odzwierciedla się w ostatnim tomie wierszy Mój świat (1926). K. jest też autorem prozy poetyckiej O bohaterskim koniu i walącym się domu (1906), utworów dram. Świat się kończy (1891) i Bunt Napierskiego (1894) oraz nawiązującego do średniowiecznego moralitetu Marchołta grubego a sprośnego (1920); tłumaczył również znakomite dzieła lit. ang., gr. i niem.
- Kasprowicz Jan, (1860-1926)
- KASPROWICZ, Jan (1860-1926)
- KASPROWICZ, Erazm Łukasz (1835-1922)...