(1750-1812)
polityk, filozof, historyk, pisarz, teoretyk nauki ioświaty, ksiądz. Czołowy przedstawiciel polskiego oświecenia, członek Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych, działacz Komisji Edukacji Narodowej, rektor ireformator Akademii Krakowskiej. Twórca tzw. Kuźnicy Kołłątajowskiej, skupiającej publicystów działających na rzecz reform, współtwórca Konstytucji 3 maja (1791). Wobliczu targowicy opuścił Warszawę chroniąc się wDreźnie iLipsku, skąd kierował przygotowaniami do insurekcji kościuszkowskiej. Wybitna postać nowożytnych dziejów Polski, patron ruchów demokratycznych irewolucyjnych XIX w. Twórca nowoczesnego wzoru publicystyki ologicznej iczytelnej argumentacji teoretycznej zjednoczesnym zaangażowaniem uczuciowym. Główne dzieła K. to: Do Stanisława Małachowskiego ... Anonima listów kilka (3 cz. 1788-89), Uwagi nad pismem ... Seweryna Rzewuskiego Osukcesji tronu wPolsce (1790), Do Prześwietnej Deputacji dla ułożenia projektu konstytucji rządu polskiego od Sejmu wyznaczonej (1789), Oustanowieniu iupadku Konstytucji polskiej 3 maja 1791 (2 cz. 1793), Porządek fizyczno-moralny, czyli Nauka onależytościach ipowinnościach człowieka (1810) oraz pośmiertnie wydany Stan oświecenia wPolszcze wostatnich latach panowania Augusta III (1841).
- Kołłątaj Hugo, (1750-1812)
- Kołłątaj Hugo, (1750-1812)
- KOŁŁĄTAJ, Hugo (1750-1812)