(1822-93)
poeta, rzeźbiarz. W1850 r. udał się do Brukseli, wlatach 1852-55 przebywał wParyżu, gdzie poznał Mickiewicza. Od 1856 we Włoszech, wlatach 1874-86 wykładał historię lit. pol. isłowiańskiej na uniwersytecie wBolonii. Tam też parał się rzeźbiarstwem. Pierwsze utwory liryczne publikowane były w"Przeglądzie Warszawskim", "Nadwiślaninie", m.in. Jaskółka, Niezapominajki (1841). Debiut poetycki to zbiór wierszy Polska ziemia (t. 1-2: 1848-50), kolejne ważniejsze pozycje wtwórczości L. to m.in. Szopka (1849), Zachwycenie iBłogosławiona (1855), Lirenka (1855), Bitwa Racławicka (1859), Album włoskie (1870), Rytmy narodowe (1881). Autor podejmuje także próby dramatyczne iepickie, jednak liryki zdobyły największą popularność. Kolejne zbiory to m.in. Poezje (t. 1-2: 1863), Echa nadwiślańskie (1872), Wybór poezji (t.1-4, 1876). Wykłady na uniwersytecie wBolonii ukazały się wzbiorze Sul carattere della poesia polono- -slava (1886, przekł. pol. 1978). Prace krytyczne to Słowo oBohdanie Zaleskim (1889) iListy oAdamie Mickiewiczu (1879). Najwybitniejszy poeta swego czasu, wierny niepodległościowym ideałom romantyzmu. Twórca oryginalnej postaci "ludowości" charakteryzującej jego pieśni, które przyniosły mu sławę imiano "Lirnika Mazowieckiego".
- Lenartowicz Teofil, (1822-93)
- TEOFIL, Pochodzenia greckiego,...
- LENARTOWICZ, Teofil (1822-93)