(1822-93)
poeta, rzeźbiarz, uczestnik wypraw ludoznawczych O. Kolberga, wykładowca historii lit. pol. i słowiań. na uniw. w Bolonii. Na lata krajowe przypadają intensywne samokształcenie, zbliżenie z entuzjastkami i pierwsze utwory lir. publikowane w "Przeglądzie Warszawskim" i "Nadwiślaninie", m.in. Jaskółka, Niezapominajki (1841). Od 1849 r. na emigracji, krótko w Brukseli i Paryżu, na stałe osiadł we Włoszech. Właściwym debiutem poet. jest zbiór wierszy Polska ziemia (t. 1-2, 1848-50), który reprezentuje typową dla L. lirykę refleksyjną sięgającą do folkloru lud. Ważniejsze pozycje tego nurtu to m.in. Lirenka (1855), Poezje (t. 1-2, 1963), Rytmy narodowe (1881). Zbiór Echa nadwiślańskie (1872) oraz poemat Opowiadanie mazowieckiego lirnika (1865) podejmują tematykę patriotyczną, nawiązując do wydarzeń powstania styczniowego. Ponadto L. opublikował poemat hist. Bitwa racławicka (1859), zbiór Ze starych zbroic (1870), Album włoskie (1870). Prace krytyczne to Słowo o Bohdanie Zaleskim (1889) i Listy o Adamie Mickiewiczu (1879).
- Lenartowicz Teofil, (1822-93)
- TEOFIL, Pochodzenia greckiego,...
- LENARTOWICZ, Teofil (1822-93)