(fr. noromantisme, ang. neoromanticism)
jedno zokreśleń nowatorskiej lit. przełomu XIX iXX w. (1890-1918), wprowadzonych (obok nazwy Młoda Polska) przez E. Porębowicza wszkicu Poezja polska nowego stulecia (1902), podkreślającego świadomy związek tego okresu ztradycją romantyczną europ., uniwersalną oraz pol., narodową, eksponującą kult emocji ipodświadomości, wyobcowanie jednostki wybitnej owielkiej indywidualności, pesymizm, rozgoryczenie światem, postawę buntu, uwielbienie dla poety. Duchowym patronem uczynił n. J. Słowackiego, wktórego samotnym, pełnym dumnego egotyzmu życiu widzieli twórcy najpełniejszą realizację artystycznego cierpienia inowatorskich technik poetyckich - pisał otym I. Matuszewski wmonografii Słowacki inowa sztuka (1902). Natomiast Mickiewiczowską apoteozę idei niepodległościowej i"rządu dusz" odnajdujemy wtwórczości m.in. S. Wyspiańskiego, S.Żeromskiego iT. Micińskiego.
- NEOROMANTYZM, postromantyzm
- NEOROMANTYZM, (lit.) termin stosowany...
- Porębowicz Edward, (1862-1937)