(1862-1937)
historyk lit. romańskich, krytyk lit., tłumacz. Studiował filol. na UJ, historię lit. ang. i niem. na uniw. w Berlinie i Monachium, jęz. franc. i prowansalski w Montpellier, Paryżu, Barcelonie i Florencji. Doktorat filologii romańskiej uzyskał w 1890 r. w Wiedniu. Pracował w Bibliotece Polskiej w Paryżu. W l. 1899-1931 był prof. Uniw. Lwowskiego - w 1926 r. jego rektorem. W 1910 r. został członkiem Akademii Umiejętności. Po I wojnie światowej wykładał na UW. Otrzymał nagrodę lit. m. Lwowa. Erudyta, ugruntował w Polsce wiedzę o piśmiennictwie europ. - opracował całościowe lub fragmentaryczne zarysy literatur: fr., wł., hiszp., portug. Autor pionierskich rozpraw o średniowieczu i baroku. W Nowym pięknie wieków średnich (1916) polemizował z krzywdzącą opinią o epoce, a w studium Andrzej Morsztyn, przedstawiciel baroku w poezji polskiej (1893) wprowadził pojęcie baroku jako stylu artyst. Śledząc związki swojej epoki z romantyzmem, zaproponował dla niej nazwę "neoromantyzm" (Poezja polska nowego stulecia, 1902). Jako tłumacz łączył wierność oryginałowi z troską o artystyczną wartość przekładów: Pieśni ludowe celtyckie, germańskie, romańskie, Boska Komedia i Życie nowe Dantego, Don Juan G. Byrona (I przekład pol., 1922), dramaty Calderona.
- PORĘBOWICZ, Edward (1862-1937)
- Boska Komedia, poemat epicki Dantego...