(wł. operetta = mała opera)
forma widowiska muz. łączącego lekką melodię zakcją sceniczną okomediowym charakterze. O. składa się zelementów wokalnych (arii, duetów, partii zespołowych ichóralnych), instrumentalnych (np. akompaniamentu lub utworów orkiestrowych), samodzielnych interludiów, zelementów tanecznych, solowych ibaletowych. O. zawiera także elementy słowne, np. monologi, dialogi, sceny zbiorowe. Źródeł o. można szukać wang. operze balladowej (Opera żebracza) oraz we franc. wodewilach. O. paryska pojawiła się za panowania cesarza Napoleona III wokresie rozwoju teatrzyków bulwarowych. Współtwórcą gat. był J. Offenbach (Orfeusz wpiekle, Życie paryskie, Piękna Helena). O. wiedeńska powstała pod wpływem franc., lecz stanowi odrębny typ, jej twórcą był Belg F. Supp (Piękna Galatea, Boccaccio); wielką sławę zyskały o. J. Straussa syna (Zemsta nietoperza, Baron cygański, Wiedeńska krew); o. berlińska wprowadziła rytmy marszowe; ponadto rozwijały się: o. ang., amer. (przekształcona w musical), ros.