typ lit. pastoralnej; jej tematem jest poetycki opis Arkadii jako wyidealizowanej krainy wiecznej wiosny, krainy pasterzy i myśliwych, żyjących w pełnej harmonii z przyrodą, która z arkadyjskiego mitu uczyniła receptę na życie szczęśliwe. W liryce europ.: bukoliki Teokryta, IV ekloga Wergiliusza, romans pasterski wł. poety I. Sannazzara Arcadia (1504), F. Petrarki Bucolicorum Carmen (1346), J. Kochanowskiego Pieśń świętojańska o Sobótce (1580), w liryce barokowej Sz. Zimorowica Roksolanki (1654), w rokokowej i sentymentalnej (XVIII w.) np. sielanka F. Karpińskiego Laura i Filon,w klasycystycznej K. Brodzińskiego Wiesław. Sielanka krakowska w pięciu pieśniach (1820), w romantyzmie poemat A. Mickiewicza Pan Tadeusz jako soplicowska idylla (1834). W poezji współcz. arkadyjski motyw odnajdujemy w Krainie poezji, w Piosence pasterskiej Cz. Miłosza (z tomu Świat, Poema naiwne). Elementy obrazów poetyckich p.a. wywodzą się z kręgu kultury śródziemnomorskiej.
- mit arkadyjski, wznaczeniu mitycznym...
- Arkadia, mit. kraina w starożytnej...
- Zimorowic Szymon, właśc. Sz. Ozimek, (1608-29)