(po 1989)
generacja poetów ur. po 1960 r., debiutujących w nowej sytuacji polit. (po 1989), rozczarowanych oficjalnym obiegiem poetyckim; ugrupowanie niezależnych indywidualistów: M. Świetlickiego, K. Koehlera, M. Barana, J. Podsiadły, M. Sendeckiego, A. Sosnowskiego (w prozie O. Tokarczuk, M. Tulli). Drukują wiersze w krakowskim piśmie młodych "bruLion", przełamując nowofalowy monopol. Łączy ich przede wszystkim negacja pol. "fantazmatów romantycznych", czyli mitu lit. "uspołecznionej", na którym wyrosły pokolenia PRL i stanu wojennego. P.p.b. wyraża przede wszystkim bunt wobec świata polityki; postawę anarchizującą, skandalizującą i antyestetyzującą tradycyjne decorum świata, jak np. poezja M. Świetlickiego, największej indywidualności wśród młodych poetów, który z upodobaniem kpi z oficjalności, urody świata, z perspektywy prywatnych, egoistycznych czasem motywacji, także łącząc poezję z rockiem, grając i śpiewając z zespołem "Świetliki". Wśród poetów p.b. interesujący też jest J. Podsiadło, dziennikarz radiowy, autor tomików poetyckich: Hej, W lunaparkach smutny, w lunaparkach śmieszny, Wierszy zebranych, który z postawy anarchistycznej negacji proponuje w poezji formułę duchowego rozwoju: minimalizację potrzeb, rezygnację z posiadania, niezgodę na plastikowy świat, krainę hipermarketów i telewizji, nieustającego szumu wokół konsumpcyjnego stylu życia, stawiając tezę, że poezja ma mówić o odczuciu Bytu, poświadczać, iż "jest", dokumentować nieustanny cud istnienia, podtrzymywać istnienie, bronić je przed niszczącym czasem, pustką codziennego losu człowieka. Poezja "pokolenia’89", choć nie zawsze przekonuje dojrzałego, wyrobionego czytelnika, uważnie śledzącego ewolucję tej młodej grupy poetów, stała się ważnym zjawiskiem artystycznym.
- pokolenie bruLionu, generacja poetów ur.(...)
- Maj Bronisław, (ur. 1953)
- Świetlicki Marcin, (ur. 1961)