u źródeł utworu polifonicznego w ogóle jest muzyka, utwór wielogłosowy, w którym każdy głos w chórze albo orkiestrze jest samodzielny i równouprawniony wobec pozostałych. Klasycznym przykładem p.p. jest Zbrodnia i kara F. Dostojewskiego (na nowatorstwo konstrukcji wskazał
M. Bachtin), polegająca na wielogłosowości struktury artystycznej, w której "chór" jest świadomie nie zestrojony, a żaden z "głosów" nie może rościć pretensji do czołowej roli solowej, narzucającej własne zdanie całości. W lit. pol. strukturę polifoniczną ma trylogia
S. Vincenza Na wysokiej połoninie, przypominająca w swej strukturze artystycznej muzyczną technikę kompozytorską kontrapunktu, w myśl której wielogłosowość Prawdy wieku znajduje w Nowych czasach (gł. Zwadzie) swą jednogłosową ilustrację, by w Barwinkowym wianku ponownie rozszczepić się na wiele głosów.
- NOWA POWIEŚĆ, franc. nouveau roman...
- Kwartet aleksandryjski, (1957-60)
- Zbrodnia i kara, (1866)