1) aktywność twórcza wspólna dla doświadczenia nauk., artystycznego, technicznego, łącząca wiedzę, osobiste doświadczenie z intuicją i z możliwościami realizacji. P.t. może być nieuświadomiony przez osobę tworzącą. Po raz pierwszy opisany przez fizjologa i fizyka H. von Helmholtza w końcu XIX w., który wyróżnił 3 fazy twórczego myślenia: nasycenie, inkubację i iluminację; w 1908 H. Poincar dodał weryfikację. Z punktu widzenia psychologii p.t. zanalizował i opisał w 1926 r. G. Wallas. P.t. na różne sposoby zajmują się psychologią twórczości, nauką, działalnością artystyczną; 2) typ twórczości, który ujawnia p.t. lub traktuje go jako temat przedstawiając materię twórczości, odkrywając prawa i reguły twórczości lub jej przejawy indywidualne, np. w plastyce Leonardo da Vinci, W. Kandinsky P. Klee; w nauce m.in. twórca kwarków, laureat Nagrody Nobla M. Gell-Mann; w lit. m.in. P. Valry, W. Szymborska (swój wykład noblowski poświęciła istocie twórczości poetyckiej), H. Bergson, Z. Herbert, T. Różewicz, J. Tuwim, W. Broniewski, E.A. Poe, U. Eco, M. Wańkowicz; 3) typ twórczości analizujący proces powstawania dzieła, m.in. Osiem i pół F. Felliniego, Wszystko na sprzedaż A. Wajdy, Dzieło otwarte, Lector infabula U. Eco, Poetyka kompozycji B. Uspienskiego. Zob. również ars poetica, autotematyzm.
- WITALIZM, w odmiana stanowiska...
- STANISŁAWSKIEGO SYSTEM, opracowany przez zespół...
- WYOBRAŻENIE, proces psychiczny polegający...