grupa poetycka skupiona wokół warszawskiego pisma "Skamander" (od 1920), miesięcznika poetyckiego, którego tytuł pochodził zfragmentu Akropolis S. Wyspiańskiego: "Skamander połyska, wiślaną świetlący się falą"
(S. - rzeka przepływająca obok Troi, obecna wIliadzie); reprezentowana przede wszystkim przez "wielką piątkę" poetów: J. Tuwima, K. Wierzyńskiego,
J. Iwaszkiewicza, J. Lechonia iA. Słonimskiego, którzy publikowali tu poezję, szkice krytyczno-lit., recenzje lit., teatralne, plastyczne, muzyczne, filmowe oraz polemiki. Wsposób niezależny współtworzyli skamandryckie ideały estetyczne również S. Baliński, J. Brzechwa,
I. Tuwim, L. Okołów-Podhorski, M. Grydzewski. Luźno związani ze skamandrytami byli m.in. K. Iłłakowiczówna,
M. Pawlikowska-Jasnorzewska, J. Wittlin, J. Liebert. Centrum życia lit.-towarzyskiego stanowiła kawiarnia "Ziemiańska" przy ul. Mazowieckiej wWarszawie. Grupa S. swój artystyczny program opierała na harmonijnym współistnieniu różnych niepowtarzalnych indywidualności twórczych, nie proponując zresztą programu teoretycznego, ceniąc spontaniczną poezję dnia codziennego ("jesteśmy poetami dnia dzisiejszego - wtym nasza wiara icały nasz program"), poezję wolną od obowiązków ideowych, wyrażającą radość życia wczasie niepodległości narodowej, kreującą nowego bohatera lirycznego tzw. szarego, pełnego "witalizmu" (pochwała biologicznej pełni życia, kult Dionizosa), mieszkańca miasta. Wjęzyku poetyckim wykorzystywano kolokwializmy, nawet brutalizmy obok ironii, satyry (cykl szopek politycznych), wzakresie budowy wiersza zachowując klasycystyczne reguły tworzenia. Duchowym mistrzem, patronem był L. Staff. Skamandryci kształtowali gust pol. inteligencji lat międzywojennych; wlatach 30. na łamach "Skamandra" i"Wiadomości Literackich" (1924-39) debiutowało nowe pokolenie poetów. Wczasie II wojny światowej, po próbach scalenia na łamach emigracyjnych "Wiadomości" wLondynie (październik 1941), nastąpiło ostateczne rozejście się grupy - towarzyskie, literackie ipolityczne.