(lit.)
grupa poetycka działająca od 1918 (nazwę przyjęła 1919); trzon stanowili czołowi poeci 20-lecia międzywojennego: J. Tuwim, J. Lechoń, A. Słonimski, K. Wierzyński, J. Iwaszkiewicz; bliscy S. byli także: K. Iłłakowiczówna, M. Jasnorzewska-Pawlikowska, J. Wittlin, S. Baliński, G.M. Karski oraz młodsi, zw. drugim pokoleniem S.: Ś. Karpiński, J. Paczkowski, a także krytycy: W. Horzyca, W. Zawistowski i K.W. Zawodziński; twórcy S. nawiązywali do tradycji poezji romantycznej; byli początkowo skupieni wokół pisma , a potem miesięcznika , współpracowali też z i licznymi przedsięwzięciami kabaretowymi (); skamandryci głosili hasła związku z aktualną rzeczywistością, pochwalali witalność i aktywność, akcentowali poezję codzienności (co miało odbicie także w stylu, słownictwie, poszukiwaniach językowych), zwalczali resztki młodopolskiej nastrojowości; S. wiele zawdzięczał literaturze światowej, m.in. franc. i ros., pozostawał w konflikcie ze środowiskami konserwatywnymi i nacjonalistycznymi; zdobył szeroką popularność, szczególnie dzięki wybitnym talentom czołowych swych poetów.