grupa poet. skupiona wokół warszawskiego mies. o tym samym tytule, wychodzącego w dwóch etapach 1920-28 i 1935-39; współpracująca najpierw ze studenckim pismem "Pro Arte et Studio"; nazwa zaczerpnięta z dramatu S. Wyspiańskiego Akropolis (S. - rzeka opływająca Troję, obecna w Iliadzie Homera). Do zespołu należeli m.in. J. Iwaszkiewicz, J. Lechoń, A. Słonimski, J. Tuwim, K. Wierzyński; luźno związani ze S. byli J. Liebert, K. Iłłakowiczówna, M. Jasnorzewska-Pawlikowska, S. Baliński. Centrum ich artyst. życia znajdowało się w warszawskiej kawiarni "Ziemiańska". Poeci tej grupy nie formułowali wyraźnego programu teoretycznego, cenili jednak poezję wolną od obowiązków ideowych (np. Herostrates J. Lechonia), wyrażającą radość życia (np. Do krytyków J. Tuwima), kreującą nowego bohatera lir.; w języku poet. wykorzystywali kolowializmy i brutalizmy (np. Wiosna J. Tuwima), sięgali po ironię i satyrę. W l. 30. na łamach "Skamandra" i "Wiadomości Literackich" debiutowało kolejne pokolenie poetów, niepowodzeniem skończyły się próby scalenia grupy w czasie wojny na łamach emigracyjnych "Wiadomości" (1941), nastąpiło rozstanie zarówno lit., jak i towarzyskie.
Skamander
Literatura polska