(gr. topoi = miejsca, źródła)
wretoryce ilogice antycznej nauka o"wspólnych miejscach" wkonstrukcji wypowiedzi, mających powszechne zastosowanie, np. początek, koniec, którą proponowała Topika, pismo wchodzące wskład Organonu Arystotelesa, traktujące odowodzeniu prawdopodobnym io sztuce prowadzenia sporu (ogólnie przyjętych zwrotów czy sformułowań, których uczono się na pamięć, by wodpowiednim miejscu wywodu służyły jako argument). Wkręgu kultury śródziemnomorskiej nauka owspólnych miejscach ( loci communes), zbiorach motywów powtarzających się wlit. danego kręgu kulturowego, które należało podjąć wskodyfikowanych przez retorykę tematach, obrazach (np. "miejsce rozkoszne" - locus amoneus) lub wdziejach jednego tylko prądu. Wkulturze, sztukach pięknych ilit. wyróżniamy: t. kręgu śródziemnomorskiego: antyczną, chrześcijańską, judajską; t. tradycji narodowych; t. obiegów popularnych; t. pozaeuropejskich kręgów kultury.
- topika antyczna, powtarzalne tematy, motywy,...
- topika chrześcijańska, znak zainteresowań twórców...
- topika judajska, wykształciła pol.(...)