(1894-1953)
poeta, tłumacz. Współpracownik czasopisma "Pro arte et studio", potem miesięcznika "Skamander" i"Wiadomości Literackich" (od 1924) oraz pism satyrycznych, m.in. "Szpilek" (1936-39). Czołowy przedstawiciel grupy poetyckiej Skamander, współzałożyciel kabaretu "Pikador" (1918), kierownik lit. kabaretów "Qui Pro Quo" (1919-32) i"Banda" (1932-34). Wczasie II wojny światowej wNowym Jorku współpracownik prasy emigracyjnej, powrócił do kraju w1946. Debiutował wierszem Prośba (1913) w"Kurierze Warszawskim". Wczesna liryka T. zawierała akcenty buntu wobec poezji Młodej Polski, poeta sięgał nawet do wulgaryzmów, potocznym językiem łamał jej model elitarny. Przykładem są m.in. zbiory Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Wierszy tom czwarty (1923). Natomiast wzbiorach Słowa we krwi (1926), Biblia cygańska (1933), Treść gorejąca (1936) pojawiają się refleksje filozoficzne oraz akcentowanie tradycji klasycznej iromantycznej. Jest też T. autorem utworów satyrycznych, m.in. Jarmark rymów (1934) iBal woperze (1936). Kwiaty polskie (1949), liryczno-epicki poemat dygresyjny napisany na obczyźnie, to ważna pozycja wdorobku twórczym autora. Obfita działalność przekładowa rozwijała się równolegle ztwórczością poetycką, czego przykładem są m.in. utwory Horacego, N. Gogola, A. Puszkina, J.A. Rimbauda oraz poetów amerykańskich. Zbiory osobliwości lit.-obyczajowych ukazały się wpozycjach: Czary iczarty polskie oraz Wypisy czarnoksięskie (1923), Polski słownik pijacki iAntologia bachiczna (1935) oraz Cicer cum caule, czyli Groch zkapustą (1958-63). Był też T. autorem antologii Cztery wieki fraszki polskiej (1937), Polska nowela fantastyczna (1949) oraz szkiców zebranych wraz zosobliwościami poetyckimi wtomie Pegaz dęba, czyli Panopticum poetyckie (1950). Wmistrzowskiej inowatorskiej artystycznej formie tworzył T. poezje dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Słoń Trąbalski, Zosia Samosia (1938).
- Tuwim Julian, (1894-1953)
- TUWIM, Julian (1894-1953)
- TUWIM, Irena (1900-87)