(1894-1953)
poeta, tłumacz, współtwórca grupy poet. Skamander, współpracownik m.in. "Wiadomości Literackich" (od 1924), "Cyrulika Warszawskiego", współzałożyciel kabaretu "Pikador" (1918), kierownik lit. kabaretów "Qui pro Quo" (1919-32) i "Banda" (1932-34). Podczas II wojny światowej za granicą. Debiutował wierszem Prośba (1913) w "Kurierze Warszawskim". Wczesna liryka T. zebrana w tomach Czyhanie na Boga (1918), Sokrates tańczący (1920), Siódma jesień (1922) zawierała akcenty buntu wobec młodopolskiej konwencji, poeta sięgał do codzienności i potocznego jęz. Natomiast w zbiorach Rzecz czarnoleska (1929), Biblia cygańska (1933), Treść gorejąca (1936) pojawiają się refleksje filoz. oraz akcentowany związek z tradycją, poeta jest świadom swego kunsztu słowa. Ekspresją języka wyróżnia się poemat satyr. Bal w operze (1936), przedstawiający groteskowy obraz elity sanacyjnej; na obczyźnie powstaje lir.-epicki poemat dygresyjny Kwiaty polskie (1949). Zbiory osobliwości lit.-obycz. ukazały się w pozycjach: Czary i czarty polskie oraz Wypisy czarnoksięskie (1924), Polski słownik pijacki i Antologia bachiczna (1935) oraz Cicer cum caule, czyli Groch z kapustą (t. 1-3, 1958-63). Autor antologii Cztery wieki fraszki polskiej (1937), Polska nowela fantastyczna (1949) oraz szkiców zebranych wraz z osobliwościami poet. w tomie Pegaz dęba, czyli Panopticum poetyckie (1950). W mistrzowskiej i nowatorskiej artystycznie formie tworzył T. poezje dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Słoń Trąbalski, Zosia Samosia (1938). Równolegle z twórczością poet. rozwijał obfitą działalność przekładową, m.in. utworów Horacego, N. Gogola, A. Puszkina, J. A. Rimbauda oraz poetów amer.
- Tuwim Julian, (1894-1953)
- TUWIM, Julian (1894-1953)
- TUWIM, Irena (1900-87)