(1909-43)
franc. pisarka, filozof, mistyk; wychowana wrodzinie żyd., przeżyła niezwykłe doświadczenie natury mistycznej, po którym zwróciła się ku myśli chrześc. (1938); zaprzyjaźniona z A. Camusem, który po śmierci autorki doprowadził do wydania jej tekstów. Związana szczególnie zfilozofią antyczną (zwróciła się ku platonizmowi, przeciwna dziedzictwu Arystotelesa) ihinduską. Wprowadziła do filozofii pojęcie enracinement ("zakorzenienie") na określenie jednej zegzystencjalnych potrzeb człowieka stanowiących nową propozycję wiary wzlaicyzowanym świecie. Myśl filoz. W. zaowocowała różnymi pracami, m.in.: Zakorzenienie (1961), Świadomość nadprzyrodzona (1965), Myśli (1985), Szaleństwo miłości. Instytucje przedchrześcijańskie (1993), Pisma londyńskie iostatnie listy (1994). Inspirowały one wielu twórców, m.in. J.Czapskiego i Cz. Miłosza, który przełożył jej eseje filoz. oraz listy. Filozofia W. opiera się na idei maksymalizmu etycznego, zainteresowaniu świadomością człowieka współcz., jego przeżyciami rel. i"pięknem świata", uznając świat iludzką egzystencję za fundament transcendencji, otwierającej człowieka na wertykalny porządek istnienia.
- Weil Simone, (1909-43)
- WEIL, Simone (1909-43)
- WEIL, Jiři (1900-59)