(1909-43)
franc. filozofka i mistyczka. Córka zamożnego żyd. lekarza, ukończyła studia filozoficzne na Sorbonie. Po krótkim epizodzie pedagogicznym, kierowana pragnieniem doświadczenia sytuacji ludzi uciskanych, zatrudniła się jako frezerka w zakładach Renault. Chęć dołączenia do ciemiężonych kazała jej także wstąpić do tzw. brygad międzynarodowych, walczących w wojnie domowej w Hiszpanii. Z powodu semickiego pochodzenia zmuszona do opuszczenia Francji, wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych, a stamtąd do Anglii, gdzie do końca życia współpracowała z kierownictwem Ruchu Oporu. Pisała dla siebie, nie myśląc o publikowaniu, stąd jej twórczość ma charakter luźnych zapisków i refleksji, nie pozbawionych pytań i nie dokończonych myśli. Do wydanych, głównie dzięki staraniom przyjaciół pisarki (m.in. A. Camusa), utworów należą: Siła ciążenia i łaska (1948), Świadomość nadprzyrodzona (1950), 3 tomy Zeszytów (1951-56), Intuicje przedchrześcijańskie (1951) oraz List do zakonnika (1951). Inspiracją do przemyśleń była dla W. mistyka chrześc. (zwłaszcza pisma św. Jana od Krzyża) oraz Stary i Nowy Testament. Nie zniechęcona sprzecznościami i przeciwieństwami - jej zdaniem uzupełniającymi się, a nie wykluczającymi - dostrzegała w nich paradoksalne współistnienie "siły ciążenia" i Łaski, składających się na całość ludzkiej kondycji. Obecnie, odkrywana na nowo, fascynuje bogactwem i siłą autentycznego przeżycia, którymi emanują jej teksty. O twórczości W. wypowiadali się m.in. Cz. Miłosz i J. Czapski. Pol. czytelnik miał szansę odkryć pisarstwo mistyczki dzięki wyborom z jej prac, którym nadano tytuły: Zakorzenienie (1960), Wybór pism (1965), Świadomość nadprzyrodzona (1965, 1986), Szaleństwo miłości (1993) oraz Intuicje przedchrześcijańskie (1993).
- Weil Simone, (1909-43)
- WEIL, Simone (1909-43)
- WEIL, Jiři (1900-59)