(1896-1976)
poeta, prozaik, eseista, tłumacz, współzałożyciel PEN Clubu; na emigracji od 1939 r. Debiutem książkowym był cykl ekspresjonistyczno-pacyfistycznych wierszy Hymny (1920); autor esejów Wojna, pokój idusza poety (1925). Dziełem życia W., które przyniosło mu światową sławę, okazała się pacyfistyczna powieść Sól ziemi (1936, cz. Itrylogii Powieść ocierpliwym piechurze), dzięki niej wysunięto kandydaturę W. do Nagrody Nobla. Inne zbiory esejów: Święty Franciszek zAsyżu, Etapy (1925-33), wśród których na uwagę zasługują m.in. Baedecker, Żywy Asyż, Zwalizy francuskiej, Język polski wSte Honorine des Pertes, Zwalizy jugosłowiańskiej. W. fascynowały granice imosty, poświęcił im trzy eseje: Opewnym moście (wł.-jugosłowiańskim onazwie Rjecina-Fiume), Sjesta wobcym mieście (o moście wpol. Cieszynie) oraz Jenseits (o moście nad Drwęcą, ówczesnym pograniczu pol.-niem.). Esej Mój Lwów (1946) to gawęda omieście młodości poety, pisana znutą nostalgii na amerykańskiej emigracji. Cykl esejów Orfeusz wpiekle XX wieku (1963) to rozbudowane nekrologi, wspomnienia, epitafia. Wiele mądrych refleksji W. nad śmiercią zebrano wRozproszonych esejach zlat wojny ipowojennych (1991). Przełożył W. heksametrem Odyseję Homera (1924), za co otrzymał Nagrodę PEN Clubu (1935), oraz epos babilońsko-asyryjski Gilgamesz. Laureat wielu nagród, m.in. Złotego Wawrzynu za Sól ziemi (1936), "Wiadomości Literackich", Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (1957), Fundacji im. A. Jurzykowskiego (1965).
- Wittlin Józef, (1896-1976)
- WITTLIN, Józef (1896-1976)
- WITTLIN, Jerzy (1925-89)