– jedno z zagadnień mieszczących się w zakresie współpracy sądowej w sprawach karnych w Unii Europejskiej. Na jej poziomie e. zaczęto regulować po wejściu w życie traktatu z Maastricht, przy czym chodziło przede wszystkim o uproszczenie postępowania ekstradycyjnego. W tym celu Rada opracowała i przyjęła teksty dwóch konwencji: z 1995 w sprawie uproszczonego postępowania ekstradycyjnego między państwami członkowskimi oraz z 1996 w sprawie ekstradycji między państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Konwencje te nie weszły jednak w życie z powodu nieratyfikowania ich przez kilka państw członkowskich. Kwestie związane z e. zostały także uregulowane w konwencjach z Schengen. Postanowienia konwencji wykonawczej uzupełniły przepisy europejskiej konwencji o ekstradycji, przyjętej w ramach Rady Europy w 1957, jak też ułatwiły stosowanie tych ostatnich. Państwa Grupy Schengen zobowiązały się do wzajemnego wydawania – zgodnie z postanowieniami i na warunkach określonych w konwencji – wszystkich osób ściganych za popełnienie przestępstwa albo poszukiwanych w celu wykonania kary lub środka zabezpieczającego, orzeczonych przez właściwe organy strony wzywającej. Podstawę wydania stanowią przestępstwa zagrożone według prawa strony wzywającej i strony wezwanej karą pozbawienia wolności o maksymalnym wymiarze co najmniej roku lub karą surowszą albo czyny, wobec sprawców których można orzec środek prewencyjny w takim samym wymiarze. Jeśli na terytorium strony wzywającej zapadł już wyrok skazujący na karę pozbawienia wolności lub orzeczono środek prewencyjny, wydanie może nastąpić, jeśli orzeczono karę lub środek w wymiarze co najmniej czterech miesięcy. Wydanie na warunkach określonych w konwencji za przestępstwa podatkowe, celne i dewizowe może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy umawiające się strony porozumieją się co do danego przestępstwa lub kategorii przestępstw. W związku z tym państwa Grupy Schengen zobowiązały się do wydawania – stosownie do postanowień konwencji Rady Europy – osób ściganych przez organy wymiaru sprawiedliwości strony wzywającej w związku z popełnieniem czynu zabronionego w postaci naruszenia ustawowych przepisów o podatkach konsumpcyjnych, podatkach od wartości dodanej i cłach albo poszukiwanych w celu wykonania wymierzonej za taki czyn kary lub środka zabezpieczającego. Strony konwencji wykonawczej ustaliły ponadto, że przerwanie biegu przedawnienia ocenia się wyłącznie na podstawie przepisów strony wzywającej. Ogłoszona przez stronę wezwaną amnestia nie stoi na przeszkodzie e., chyba że czyn zabroniony podlega jurysdykcji strony wezwanej. Obowiązki związane z e. pozostają nienaruszone przez brak aktu oskarżenia lub upoważnienia, które są wymagane na podstawie prawa strony wezwanej. Bez uszczerbku dla możliwości korzystania z drogi dyplomatycznej w państwach Grupy Schengen wnioski o e. i przewóz tranzytowy kierowane są przez właściwe ministerstwo państwa wzywającego do właściwego ministerstwa państwa wzywanego. Jeśli e. osoby ściganej nie jest – zgodnie z prawem strony wezwanej – niedopuszczalna i osoba wezwana, po pouczeniu o prawie do przeprowadzenia formalnego postępowania ekstradycyjnego, zgadza się na e., strona wezwana może zezwolić na wydanie danej osoby bez przeprowadzania formalnego postępowania w tej sprawie. W dniu 1 stycznia 2004 odpowiednie postanowienia umów międzynarodowych obowiązujących w stosunkach między państwami członkowskimi odnośnie do e. zostały zastąpione decyzją ramową Rady Unii Europejskiej z 13 czerwca 2002 w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury przekazania między państwami członkowskimi. Zob. też ekstradycja, procedura ekstradycyjna, europejski nakaz aresztowania.
- ekstradycja, – polega na wydaniu...
- współpraca sądowa w sprawach karnych w Unii Europejskiej, – jej korzenie sięgają...
- europejski nakaz aresztowania, – jest jednym z elementów...