– jest jednym z elementów współpracy sądowej w sprawach karnych, rozwijanej w ramach trzeciego filaru Unii Europejskiej, uznawany za pierwszy konkretny krok ku urzeczywistnieniu zasady wzajemnego uznawania wyroków i postanowień sądowych. W konkluzjach Rady Europejskiej, wydanych po szczycie w Tampere, zapowiedziano zniesienie w stosunkach między państwami członkowskimi formalnych postępowań w sprawie ekstradycji osób, które usiłują wymknąć się wymiarowi sprawiedliwości po wydaniu prawomocnego orzeczenia w ich sprawie, jak również przyspieszenie postępowań w sprawie ekstradycji osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa. Podstawą prawną jest decyzja ramowa Rady Unii Europejskiej z 13 czerwca 2002 w sprawie e.n.a. oraz procedury przekazania między państwami członkowskimi. W dniu 1 stycznia 2004 e.n.a. powinien zastąpić w stosunkach między państwami członkowskimi wszelkie wcześniejsze regulacje dotyczące ekstradycji łącznie z odpowiednimi postanowieniami konwencji z Schengen. W myśl decyzji ramowej przez e.n.a. należy rozumieć orzeczenie sądowe, które zostało wydane w państwie członkowskim i służy ujęciu i przekazaniu przez inne państwo członkowskie osoby poszukiwanej w celach ścigania karnego albo wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania. Państwa członkowskie wykonują każdy e.n.a. zgodnie z zasadą wzajemnego uznawania i stosownie do postanowień decyzji ramowej. Zob. też ekstradycja w Unii Europejskiej.
- EUROPEJSKI NAKAZ ARESZTOWANIA, obowiązująca na terenie...
- ekstradycja w Unii Europejskiej, – jedno z zagadnień...
- System Informacyjny Schengen, (SIS) – jeden z trzech...