– Republika Federalna Niemiec (Bundesrepublik Deutchland), państwo w środkowej Europie, sąsiaduje z Danią, Holandią, Belgią, Luksemburgiem, Francją, Szwajcarią, Austrią, Czechami i Polską. Pow. 357 tys. km2, ludność ponad 80 mln, stolica – Berlin. Znacząca jest liczba obcokrajowców – 7 mln, w tym blisko 2 mln Turków, 1 mln osób z terenów byłej Jugosławii, a także Włochów, Greków, Polaków, Austriaków, Rumunów i Hiszpanów. Ocenia się, iż wnosili oni 100 mld marek do PKB każdego roku dzięki swej pracy i małemu kapitałowi. Oficjalnym językiem jest niemiecki, charakteryzuje się wieloma dialektami. Struktura polityczno-administracyjna jest efektem federalizmu. N. składają się z szesnastu landów (krajów związkowych), z których każdy ma swą własną konstytucję, władzę ustawodawczą i rząd. Parlament centralny złożony jest z dwóch izb: Bundestagu i Bundesratu, główna władza ustawodawcza należy do Bundestagu. Władza wykonawcza spoczywa w rękach rządu kierowanego przez kanclerza federalnego, wybieranego przez absolutną większość w Bundestagu. Prezydent, wybierany przez zgromadzenie federalne, pełni głównie funkcję reprezentacyjną jako głowa państwa. N. stanowią jedną z najbogatszych i najsilniejszych gospodarek światowych (9,5% produktu światowego brutto). Ich siła ekonomiczna do chwili zjednoczenia w 1990 była niekwestionowana, a zasobność społeczneństwa i rozbudowany system społecznej ochrony decydował o stabilności kraju. Dołączenie obszaru byłej NRD do RFN i konieczność wyrównania różnic oraz przeprowadzenia reform wymaga wciąż ogromnych nakładów finansowych (transfer do wschodniej części N. 1990–98 wyniósł 1,37 bln marek). W efekcie pojawił się kryzys i społeczne konflikty. Bezrobocie sięgnęło ok. 12%, w czym ponad 18% dotyczy części wschodniej, pogłębia to słaba wydajność pracy – 40% wydajności landów zachodnich. Polityka zagraniczna N. nie uległa zmianom po zjednoczeniu. Są one konsekwentnie zwolennikiem integracji europejskiej w ramach Unii Europejskiej, popierają poszerzanie jej granic na kraje Europy Środkowo-Wschodniej, przy jednoczesnym utrzymywaniu jak najlepszych stosunków z Rosją. Tradycyjnie prowadzą aktywną politykę na rzecz krajów rozwijających się. Ich siła powoduje, że stanowią ważny element w ramach struktur bezpieczeństwa, jak NATO czy ONZ, jednak niechętnie podchodzą do swego udziału w akcjach militarnych (Afganistan, Irak).
Niemcy
Słownik Unii Europejskiej