– polityka polegająca na wprowadzaniu instrumentów i mechanizmów służących ochronie wolnej konkurencji i przeciwdziałających praktykom zmierzającym do zdobycia pozycji dominującej na rynku i jej nadużywania. Obowiązek prowadzenia tej polityki Wspólnota przyjęła na siebie w art. 3 ust. 1 lit. g, zgodnie z którym jednym z obszarów jej działania jest stworzenie systemu zapewniającego, że konkurencja w ramach rynku wewnętrznego nie ulegnie zakłóceniu. Polityka ta ma typowy charakter ponadnarodowy – decyzje o jej zakresie, zasięgu czy stosowanych instrumentach podejmują nie poszczególne kraje członkowskie, ale instytucje Wspólnoty (Rada, Komisja czy Parlament). Ogół instrumentów wykorzystywanych przy prowadzeniu tej polityki można podzielić na zasadnicze grupy: 1. odnoszące się do przedsiębiorstw (art. 81–86 TWE) – zakaz porozumień ograniczających konkurencję oraz zakaz nadużywania pozycji dominującej; 2. odnoszące się do państw członkowskich (art. 87–89 TWE) – zakaz nadużywania przedsiębiorstw publicznych oraz zakaz antykonkurencyjnej pomocy państwa.
- obszar negocjacyjny nr 6, Polityka konkurencji, – zasadniczym celem...
- zakaz porozumień ograniczających konkurencję, – jeden z instrumentów...
- wspólnotowa polityka przemysłowa, – realizowana przez...