Reklama

szczyt Rady Europejskiej w Luksemburgu

– odbył się 12–13 grudnia 1997. Rada Europejska postanowiła wówczas, że 30 marca 1998 rozpocznie się proces rozszerzania Unii, który obejmie wszystkie kandydujące kraje z Europy Środkowo-Wschodniej oraz Cypr – łącznie jedenaście państw, które zostały podzielone na dwie grupy. Rada Europejska zadecydowała także o zwołaniu 31 marca 1998 dwustronnych Międzyrządowych Konferencji Akcesyjnych z państwami, z którymi w pierwszej kolejności będą toczyć się rokowania akcesyjne, a więc z Cyprem, Czechami, Estonią, Polską, Słowenią i Węgrami. Grupę tych państw określa się nieformalnie Grupą 5+1. W drugiej grupie obejmującej Bułgarię, Rumunię, Słowację, Litwę i Łotwę znalazły się państwa, które musiały poczekać na rozpoczęcie negocjacji do momentu, kiedy Unia uzna, że wypełniły one kryteria polityczne i gospodarcze sformułowane na szczycie Unii w Kopenhadze w 1993. Odrębnie potraktowana została Turcja, ponieważ Unia Europejska nie dopuściła jej nawet do drugiej grupy kandydatów do rozpoczęcia rozmów akcesyjnych (wniosek o przyjęcie Turcji do Unii został złożony w Komisji Europejskiej w 1987). W myśl postanowień szczytu oraz zgodnie z sugestiami zawartymi w Agendzie 2000 jeszcze przed rozpoczęciem formalnych negocjacji wszyscy kandydaci z Europy Środkowo-Wschodniej zostali objęci programem wzmocnionej strategii przedczłonkowskiej (tzw. pre-accession strategy), opierającej się na indywidualnych dokumentach Partnerstwo dla Członkostwa oraz na programie PHARE, a od 2000 również na specjalnych funduszach przedakcesyjnych. W ramach nowej strategii pod koniec każdego roku wszyscy kandydaci byli indywidualnie oceniani ze swoich postępów na drodze wdrażania unijnego prawa. Komisja Europejska począwszy od końca 1998, składała Radzie Unii Europejskiej regularne sprawozdania (tzw. Regular Report) na temat postępów w spełnianiu kryteriów kopenhaskich przez kraje Europy Środkowo-Wschodniej.

Reklama

Podobne hasła:

Encyklopedia Internautica
Reklama
Reklama
Reklama