święty, Doktor Kościoła (ok. 650-750)
pochodził z bardzo ustosunkowanej, choć chrześcijańskiej, rodziny arabskiej (o czym świadczy choćby odziedziczone po dziadku arabskie imię Mansur (Zwycięzca); jego ojciec, Sargun ibn Mansur, był wysokim urzędnikiem administracji kalifa Abdul Meleka w Damaszku; on sam, w pewnym momencie, przejął funkcje ojca w finansowym aparacie kalifatu; w wieku pięćdziesięciu lat postanowił zostać mnichem (ok. 700) w ławrze św. Saby koło Jerozolimy; święcenia kapłańskie z rąk patriarchy Jerozolimy Jana V; skutecznie polemizował z przeciwnikami kultu obrazów (ikonoklastami) i że należał do najbardziej konsekwentnych i prekursorskich teologów podejmujących zagadnienie kultu maryjnego. Pierwszym znanym dziełem J. jest zbiór trzech Mów apologetycznych przeciw tym, którzy potępiają święte obrazy; obok pism, które tworzyły podstawy estetyki chrześcijańskiej, za najważniejsze dzieło J. uważane jest kompendium Wykład wiedzy prawdziwej, był bardzo utalentowanym poetą, a jego hymny i modlitwy eucharystyczne cieszyły się dużą popularnością (przypisuje się mu także autorstwo "kanonów", czyli śpiewów na liturgię niedzielną); w Martyrologium rzymskim dzień jego wspomnienia wyznaczono na 4 grudnia, co jest zgodne z tradycją wschodnią.
- JAN DAMASCEŃSKI, Doktor Kościoła (ok.(...)
- CHARYTOLOGIA, (gr. charis = łaska)...
- JERZY, (?-736)