Pochodzenia greckiego, od słowa delphis (delfin). Również kojarzone z gwiazdozbiorem w północnej części nieba; nazwanym tak od mitu o delfinie, który wyratował z topieli morskiej Ariona. We Francji do 1830 roku delfinem nazywano następcę tronu. Jako imię własne najczęściej używane w formie żeńskiej. ZDROBNIENIA: Delfinek, Finek. OBCE FORMY: Delfin (ogólnie przyj. forma), Delphinus (niem.), Delphin, Dauphin (fr.), Delfas, Delfinas (litew.). Forma żeńska: Delfina.
NAZWISKA:
Delfin, Delfinowski.
PATRON:
Św. Delfin, biskup Bordeaux (IV–V w.). Przyczynił się do nawrócenia św. Paulina z Noli. (Wspomnienie 24 grudnia).
ZNANE POSTACIE:
Św. Delfin, biskup Bordeaux (ur. IV–V w.).
DELFIN
Wielka księga imion