(język.)
w językoznawstwie metoda (lub wg innych badaczy - teoria) analizy zjawisk językowych i w ogóle wszelkiego komunikowania się ludzi zakładająca, iż język jest autonomicznym, niezależnym od rzeczywistości systemem znaków; znaczenie poszczególnego znaku nie zależy od właściwości oznaczanego przedmiotu, ale od umiejscowienia znaku w obrębie systemu; zadaniem lingwistyki staje się precyzyjne oddzielenie systemu językowego (langue) od konkretnej, jednostkowej wypowiedzi (parole); s. językoznawczy prowadzi zawsze do analizy funkcjonalnej (każdy znak, ulokowany w systemie, posiada w nim swoją funkcję) i zarazem synchronicznej, ujmującej wypowiedź w jej wszystkich poziomach (w warstwie fonemów, morfemów, form wyrazowych itd.). Zasadniczym impulsem dla metod strukturalistycznych w językoznawstwie stała się praca F. de Saussure'a Kurs językoznawstwa ogólnego (1916), podjęta przez badaczy z kręgu Praskiego Koła Lingwistycznego (R. Jakobson, N. Trubiecki, W. Mathesius, B. Havránek, P. Bogatyriew, a nieco później F. Vodicka i J. Mukařovský); mieli oni wpływ na popularyzację s. w Polsce (m.in. K. Wóycicki, F. Siedlecki, J.D. Hopensztand).
- strukturalizm, kierunek wbadaniach lit.,...
- STRUKTURALIZM, (nauk.)
- STRUKTURALIZM, (lit.)