(Abies)
drzewo iglaste z rodziny sosnowatych, ok. 40 gat.; rozprzestrzenione w umiarkowanej strefie półkuli płn.; kora gładka, jasnoszara, z przewodami żywicznymi; korona stożkowata, igły płaskie, z 2 białymi paskami od spodu; szyszki stojące, dojrzałe rozsypują się na drzewie; j. wymaga dużej wilgotności powietrza i żyznej gleby; drewno wysokowartościowe, lekkie, miękkie, b. trwałe w wodzie, mało elastyczne; stosowane w budownictwie, meblarstwie i na rezonansowe instrumenty muz.; w Europie dominuje J. POSPOLITA (biała, A. alba, A. pectinata), do 50 m wys.; średnica pnia 1,5-2 m; wiek 300-500 lat; J. KAUKASKA; GRECKA; HISZPAŃSKA; w parkach uprawia się czasem J. SYBERYJSKĄ, a z amerykańskich najczęściej J. KALIFORNIJSKĄ, rzadziej BALSAMICZNĄ i OLBRZYMIĄ. W Polsce - gł. j. pospolita, w Karpatach i Sudetach tworząca z bukiem lasy mieszane regla dolnego, w Tatrach rosnąca do wys. 1250 m n.p.m., w G. Świętokrzyskich - park nar. dla ochrony m.in. Puszczy Jodłowej.
- jodła, przyglądać się dorodnej...
- jodła, „dobra zabawa”
- JODŁA KALIFORNIJSKA, (Abies concolor)