(zool.)
nauka o zachowaniu się zwierząt; jeden z kierunków zoopsychologii, powiązany z innymi dyscyplinami, m.in. neurofizjologią, ekologią, socjobiologiąi psychologią; zajmuje się zdolnościami zwierząt do odbierania informacji za pomocą narządów zmysłu, reakcjami na bodźce zewnętrzne, mechanizmami uczenia się i pamięci, zachowaniami wrodzonymi, instynktownymi, popędami i motywacjami, także zachowaniami agonistycznymi i godowymi, opieką nad potomstwem, porozumiewaniem się i wędrówkami zwierząt; badania prowadzone są z reguły w naturalnym środowisku; wyniki badań e. wykorzystuje się w tresurze, weterynarii, zootechnice, także w rolnictwie, leśnictwie, sadownictwie i pszczelarstwie; e. zapoczątkowali N. Tinbergeni K. Lorenz; w Polsce badania e. prowadzone są w Inst. Biologii Doświadczalnej im M. Nenckiego w Warszawie, Zakładzie Zoopsychologii i Etologii UJ, Inst. Ekologii PAN, SGGW oraz na uniw. w Łodzi i Wrocławiu.