Dubrovnik
miasto w Chorwacji, nad M. Adriatyckim, gł. ośr. turyst. w Dalmacji; 30 tys. mieszk. (2002); Zał. w VII w. jako Ragusium (później Raguza) przez greckich zesłańców, do 1204 podporządkowane Bizancjum, 1204-1808 wolna republika kupiecka podległa kolejno: Wenecji, Węgrom, Turcji, 1806-14 Francji, od 1815 Austrii; 1918-91 w Jugosławii, od 1991 w Chorwacji. Rozkwit kult. i gosp. między XV a XVII w. (do trzęsienia ziemi w 1667). Słynny ośr. turystyki międzynar.; najstarsza cz. D. zachowała do dziś dawny układ urbanistyczny w obrębie murów miejskich z bastionami i basztami z X-XV w.; gotycko-renesansowe pałace Rektorów (XV w.) i Sponza (XIV-XV w.), gotyckie klasztory Franciszkanów (XVI w.) i Dominikanów (XI-XV w.), renesansowy kośc. św. Spasa, barokowy kośc. św. Vlaha, barokowa katedra (XVII-XVIII w.), odwach z wieżą zegarową (XV w.), wiele innych kościołów, pałaców, domów.
DYNARSKIE GÓRY, ADRIATYCKIE MORZE, DALMACJA, RAGUZA, DUBROVNIK, RAGUSA, JUGOSŁAWII TEATR, ŚRÓDZIEMNE MORZE, ILIRYJSKIE PROWINCJE