przesadne i ośmieszające przedstawienie charakterystycznych cech postaci (niekiedy także grup społecznych, przedmiotów, wydarzeń), gł. w rysunku i grafice lub w utworze literackim (satyra). K. spotyka się już w sztuce staroż. (w egipskich papirusach, greckim malarstwie wazowym, drobnych figurkach), w średniowieczu (w iluminacjach rękopisów i w rzeźbie archit., np. kapitele); jako samodzielny gat. artystyczny k. powstała w XVI-XVII w. (k. portretowe Leonarda da Vinci); wybitnym karykaturzystą ang. w XVIII w. był W. Hogarth; we Francji k. polityczna była popularna w okresie rewolucji (H. Daumier). W Polsce k. tworzyli m.in. A. Orłowski, F. Kostrzewski, K. Sichulski, A. Stopka, współcześnie: E. Lutczyn, A. Mleczko, H. Sawka, Z. Jujka.
GULBRANSSON, LIPIŃSKI, ORŁOWSKI, KUKRYNIKSY, DWURNIK Edward, BURLESKA, TAGORE, GROSZ, AUTOPORTRET, JOHN BULL
- karykatura, przyglądać się karykaturze...
- karykatura literacka, (wł. caricatura =...
- MUZEUM KARYKATURY W WARSZAWIE, utworzone 1978 z inicjatywy...