(archeol.) kultura eneolitu (mł. faza epoki kamiennej), rozwijająca się w 1. poł. III tysiąclecia p.n.e. w dorzeczu środkowej i dolnej Łaby, na terenie Polski oraz w dorzeczu górnego Prutu, Seretu, Bohu i Dniestru; ludność k.a.k. zajmowała się półosiadłym pasterstwem, okazjonalnie uprawą roślin, wytwarzała rozmaite narzędzia kamienne i krzemienne (eksploatowano wówczas metodą kopalnianą złoża krzemienia w okolicach Krzemionek Opatowskich); zmarłych chowano nie spalonych, budując komory grobowe z kamieni.
NEOLIT, PREHISTORYCZNA SZTUKA, KRZEMIONKI OPATOWSKIE