miejsce grzebania zmarłych w grobach pojedynczych lub zbiorowych, a także przechowywania prochów po ich spaleniu; c. zakładano już w czasach prehist.; w staroż. Egipcie istniały rozległe nekropole złożone z mastab, piramid lub grobów skalnych (Giza, Dolina Królów i Dolina Królowych k. Luksoru); W Grecji i Rzymie zakładano c. poza murami miast, często wzdłuż ważnych dróg (Via Appia), odrębny typ c. stanowiły w Rzymie kolumbaria (zbiorowe grobowce w kształcie kopułowych budowli, z wydrążonymi niszami) oraz katakumby. Liczne ludy euroazjatyckie i niektóre plemiona Indian chowały zmarłych w grobach kurhanowych. Chrześcijaństwo wprowadziło zwyczaj chowania zwłok na terenie poświęconym, przylegającym do kościoła; XVIII i XIX w., ze względów sanitarnych i ekonomicznych, likwidowano c. przykościelne i zakładano je poza miastami lub terenami zabudowanymi; projektowane na wzór założeń ogrodowych; od XVIII w. powstają c. świeckie na specjalnie wydzielonych terenach podmiejskich; okres I i II woj. świat. przyniósł c. wojskowe zakładane w pobliżu miejsc bitew; do nasłynniejszych pol. cmentarzy należą Powązkowski w Warszawie, Rakowicki w Krakowie, Łyczakowski we Lwowie, na Rosie w Wilnie.
CMENTARZ
Archeologia
KATAKUMBY, POGRZEB, CAMPO SANTO, KAHAŁ