(hist.)
drzewce zakończone u góry kulą z grotem i zwisającymi chwostami z włosia końskiego; oznaka dowódców w dawnej armii tureckiej; w wojskach pol. XVII i XVIII w. noszony przed hetmanem jako oznaka władzy; 1813 w konnych pułkach krakusów dawano sygnały buńczukami; do 1939 własne b. miały polskie pułki szwoleżerów.
- BUŃCZUK, (inne)
- BUŃCZUK, (muz.)
- TURECKA MUZYKA, zarówno świecka, jak...