dawniej infanteria
jeden z podstawowych rodzajów wojska, walczący pieszo, w bezpośredniej styczności z nieprzyjacielem; w starożytności gł. formacja wojskowa ludów osiadłych (koczownicy walczyli na ogół konno); w średniowieczu pomocnicza siła zbrojna (gł. stanowiła jazda rycerska); znaczenie piechoty wzrastało od XIV w. dzięki rosnącej sile jej rażenia (1346 bitwa pod Crécy wykazała wyższość łuczników ang. nad jazdą franc.); powstawały wyborowe oddziały p. szwajcarskiej, w Turcji - janczarowie, w Niemczech i Hiszpanii - lancknechci; od XVI w. p. dzieliła się na pikinierów (wyeliminowani na pocz. XVIII w.) i muszkieterów; rozwój broni strzeleckiej (donośność, celność, szybkostrzelność) kształtowały nowe sposoby działań p.; w czasach rewolucji p. francuska zapoczątkowała nowy sposób walki w tyralierze strzeleckiej (szyk kolumnowo-tyralierski), w 1. poł. XIX w. zrezygnowano z szyku kolumnowego; wyposażenie p. w broń maszynową (pocz. XX w.) spowodowało kolejną modyfikację taktyki (walka w okopach, przełamywanie linii wroga w ataku poprzedzonym nawałą artyleryjską i przy współudziale sił pancernych); współcz. p. posiada szereg specjalizacji (p. morska, górska, wojska powietrzno-desantowe); dywizje p. zostały wysoce zmechanizowane, wyposażone w sprzęt elektroniczny; równocześnie zmienia się jej rola na polu walki: bezpośredni atak przeprowadzają siły lotnicze, częściowo też pancerne i jednostki wyspecjalizowane (komandosi), rola zaś p. to gł. obrona, a w natarciu przejęcie kontroli nad terenem, z którego wycofał się nieprzyjaciel.