regularna, doborowa piechota turecka, tworzona od ok. 1330 z młodych chrześcijańskich brańców i poddanych sułtana pochodzenia nietureckiego; od XVI w. j. rekrutowano także z Turków; w okresie największego znaczenia formacja ta liczyła ok. 40 tys. żołnierzy; j. wychowywano w ślepym posłuszeństwie i fanatyzmie religijnym; stanowili oni trzon armii tureckiej od XVI w.; odegrali ważną rolę w walkach o tron sułtański, z czasem stając się samoistną siłą, zagrażającą sułtanom (m.in. liczne bunty j. od XVII w.); 1826 sułtan Mahmud II zlikwidował (częściowo wymordował) korpus janczarski; uzbrojeniem były łuki, później broń palna i szable; w ubiorze charakterystyczna była wysoka czapka z łyżką na czole i spadającą z tyłu falbaną; w Polsce w XVII i XVIII w. istniały nieliczne chorągwie j., których strój i uzbrojenie wzorowane były na tureckich.
DEJ, MAHMUD II, MAHMUD I, TURECKA MUZYKA, TALERZE, MEHMED IV, MUSTAFA II, DOBOSZ, PIECHOTA, MURAD I