(1194-1250)
z rodu Hohenstaufów, wnuk Fryderyka Barbarossy, od 1220 cesarz niem., od 1198 król Sycylii i od 1228 Jerozolimy; po osadzeniu na tronie niem. swego najstarszego syna Henryka (kosztem znacznych ustępstw na rzecz książąt Rzeszy) zreformował swe dziedziczne królestwo - Sycylię, przekształcając ją w nowoczesne, scentralizowane państwo (wprowadził nowy kodeks praw - Liber Augustialis, stałe podatki, najemną armię, prężną biurokrację). Ambitny, wykształcony (napisał traktat o sokolnictwie i dzieło zoologiczne), otaczał się uczonymi, stworzył w Palermo silny ośr. życia umysłowego, a w Neapolu założył 1224 państwowy uniwersytet. Dążąc do zjednoczenia Włoch walczył z papieżami Grzegorzem IX, Innocentym IV i miastami lombardzkimi. 1228 odzyskał Jerozolimę. Zdetronizowany 1245 na soborze lyońskim. Zwany czasem "zwiastunem Antychrysta", czasem zaś "podziwieniem świata i cudownym odnowicielem", już za życia stał się postacią mistyczną - cesarzem końca czasów.