(1797-1888)
król Prus od 1861, cesarz niem. od 1871, drugi syn Fryderyka Wilhelma III; 1849 stłumił powstanie w Badenii i Palatynacie; 1858 objął regencję z powodu choroby umysłowej brata, Fryderyka Wilhelma IV, a po jego śmierci wstąpił na tron prus.; 1862 mianował prezesem rady ministrów O. von Bismarcka, który po zwycięskich wojnach z Danią, Austrią i Francją przeprowadził 1871 zjednoczenie Niemiec pod berłem Prus; w polityce wewn. skrajny konserwatysta; 1878 dwa zamachy na W. I stały się pretekstem do uchwalenia ustawy przeciwko socjalistom.