jak wynika z najnowszych badań na przełomie er plemiona zw. później słowiańskimi zamieszkiwały puszcze nad górnym i częściowo środk. Dnieprem (po dzisiejszy Kijów). Stamtąd na przełomie IV/V w. rozpoczęły ekspansję na zachód i na południe zajmując w pocz. VI w. tereny od dolnego Dunaju wzdłuż Karpat po źródła Wisły. Z tego też okresu pochodzą najstarsze ślady osadnictwa słowiańskiego na ziemiach pol., sytuującego się początkowo na terenach nizinnych (dopiero później obejmie ono także tereny wyżynne). Pierwotne osady słowiańskie były niewielkie, nie umocnione, składały się z półziemianek o pow. do 23 m2. W VII w. zaczęto budować grody. Utrzymywano się z rolnictwa (proso, jęczmień, pszenica, owies, groch, bób, marchew, ogórki, koper, chmiel), hodowli (bydło, świnie, owce, kozy, konie), częściowo z rybołówstwa, zbieractwa i bartnictwa. Znano wytop żelaza, kowalstwo, wyrabiano rozmaite naczynia gliniane i warzono sól. Zmarłych palono, a pozostałości grzebano w glinianych popielnicach (nieco inaczej wyglądał obrządek w Polsce płn. i środk.). Choć poza pozostałościami wczesnosłowiańskich grodów nie ma na to żadnych bezpośrednich dowodów, już od VII-VIII w. także na ziemiach pol. musiał trwać proces powstawania lokalnych wspólnot ponadrodowych, z których z czasem wykształcą się wczesne organizmy państwowe. Zapewne jeden z nich, państwo Wiślan, miał stolicę w Krakowie, gdzie - jak zanotowała kronika - panował "pogański książę, silny wielce". Zagadkowa jest rola Lędzian, lokalizowanych w Kotlinie Sandomierskiej, którzy prawdopodobnie utworzyli silny i trwały związek państwowy, skoro od ich miana powstała nazwa Polak w językach sąsiadów (węg. Lengyel, ukr. Lachy, pol. Lechici). Co najmniej od pocz. IX w. musiało też istnieć w Wielkopolsce państewko Polan, które ostatecznie doprowadziło do scalenia lokalnych ośr. w państwo polskie.
- WĘGRY, po węgiersku Magyaroszág,...