sztuka wczesnobarokowa, która rozwijała się we Francji w 1. poł. XVII w. za panowania Henryka IV i Ludwika XIII; niejednolita stylowo, mieszały się w niej elementy późnorenesansowe z wpływami włoskimi, flamandzkimi i hiszpańskimi. W architekturze świeckiej wykształcił się charakterystyczny typ pałacu na rzucie prostokąta, z ryzalitem w części środkowej, narożnymi pawilonami, krytego wysokim dachem z lukarnami, wieżyczkami, kominami (pierwszy pałac w Wersalu, pałac w Balleroy); ściany wnętrz zdobiły boazerie i panneaux malarskie ujęte w stiukowe ramy, stropy były często kasetonowe; typowymi motywami dekoracji rzeźbiarskiej były girlandy z kwiatami i owocami, rogi obfitości, putta, muszle, kartusze i maski; meble miały ciężkie, masywne formy, zdobiono je snycerką i inkrustacjami, posiadały toczone spiralne nogi; dużą rolę w dekoracji wnętrz odgrywały tkaniny (kobierce, tapiserie). W architekturze sakralnej dominowały tendencje klasycyzujące (zastosowanie porządków klasycznych), np. kośc. St.-Gervais w Paryżu.
- BAROKU SZTUKA, styl zrodzony we (w...
- VIGNON, Claude (1593-1670)
- SZWAJCARSKA SZTUKA, najstarsze zabytki pochodzą...